Esperanza Muñiz non nos puido acompañar na última tertulia, mais envíanos a súa impresión lectora sobre Engurras para compartir connosco desde as súas experiencias vitais coa avoa Martisa. Que sorpresa!!!!
Como me gustaría estar con vós na xuntanza do club para falar deste libro!
Queríavos contar que coñecín unha señora á que lle chamabamos "avoa Martisa". Vivía soa con 90 anos, sempre foi unha muller con forte carácter e nunca quixo axuda de ninguén, nin sequera dos servizos sociais.
A avoa Martisa esqueceu como se cociñaba, pero sabía que o mellor aceite era o "Carbonell" e o mellor viño o "Campo Viejo".
A avoa Martisa esqueceu que para ouriñar de noite había que ir ao baño e facíao directamente na alfombra e, pola mañá, ao poñer os pés nela e atopala fría coma a lama, choraba porque algún mal cristián lla fora mollar.
A avoa Martisa esqueceu que para ver precisaba lentes, pero ela recitaba sen tatexar:
Se me dás o que che pido
non che hei de pedir a vida,
da cintura para abaixo,
da rodilla para arriba.
Unha noite a avoa Martisa escoitou voces e subiu buscar quen lle falaba... co risco de perderse ou morrer de frío.
Tamén acabou nunha residencia coma Emilio. Soa.
Tamén acabou nunha residencia coma Emilio. Soa.
Sem comentários:
Enviar um comentário